Opowiadanie Zbiorowe

Proponuje bysmy zaczeli pisac opowiadanie zbiorowe ^^ na takiej zasadzie, ze tutaj beda tylko opowiadania a do ustalenia kolejki czy innych rzeczy moze byc np. czat lub inny temat ^^ takze opowiadanie bedzie polegalo na tym, ze kazdy najpierw napisze cos o swojej postaci, poczatek historii a potem po prostu jakos bedziemy watki laczyc Takze zaczynajmy ^^ zaraz wkleje swoją pierwsza czesc

***

Jesteśmy tym czego nie widzimy...

***

- Nie proszę... - elfka przewracała sie z boku na bok. Spała bardzo niespokojnie. Obudziła sie po chwili.
Znowu miała koszmar, ten sam, który wracał do Niej odkąd musiała wyprowadzić się z zamku.
Teraz mieszkala w małej chatce, bez tych wszystkich luksusów, do których była przyzwyczajona od małego, a których tak naprawdę
nigdy nie potrzebowała. Zyło sie jej tu lepiej... o wiele lepiej...
Czasem tylko spoglądała na starą, wyblakła fotografię. Przypominała sobie o czasach kiedy zyli jej rodzice. Kiedy była szczęśliwa.
To była bardzo odległa przeszłość. Elfka sama nie wiedziała ile to juz lat jest sama.
Nie wiedziała ile juz lat zyje dla siebie i na własną odpowiedzialność.
Tylko ta przeklęta przepowiednia trzymala Ja jeszcze przy zyciu. Przepowiednia, która była iskrą nadzeji.
Księżycem na nocnym niebie.
- Przeciez jutro takze będzie dzień... - mruknęła do siebie. nie chciała juz spac.
Bała się tego, co przynosi mrok. Bała się snów...
Wiedźma zapaliła wszystkie świecie jakie miała i usiadła na podłodze opierając sie o łózko.

- Liliano szukaj mężczyzny, On bowiem pomoze Ci przelac krew tych, którzy sprawili, ze zatrzęsły się niebiosa. - Liliana doskonale
pamiętała słowa starej kobiety, którą spotkała na rynku w dniu tragedii.
Szukała Go wiele razy, zawsze myślała, ze oczy ma dostatecznie szeroko otwarte.
Myliła się jednak, bo miala Go szukać oczami duszy, dlatego nie mogła Go znaleźć.
wierzyła, że jeszcze kiedyś odpędzi bezsenne noce i odetchnie pełna piersią.

***

Liliana Noxford była elfką o dość jasnych włosach i przeraźliwie niebieskich oczach.
Była szczupła, ale miała bardzo kobiece ksztalty i jasną karnację.
Zwykła ubierac sie w odcienie czerni i zieleni. Była wysoka jak na Świetlistego Elfa przystało.
Niegdyś była księżniczką a teraz wiele istot uwazało ją za zgorzkniałą, dziwaczną wiedźmę.

***

Nim się zorientowała zasnęła znowu a jej ciało otulało swiatło swiec i złowrogiego księżyca.

W tym samym czasie elfka szamanka o różowych włosach spacerowała po lesie.
Las był mroczny. Tylko światło księżyca wyznaczało kierunek drogi. Raven Riley rozejrzała się wokół. Lubiła takie spacery. Noc była zimna, a Raven nie wzięła nawet peleryny, żeby się nią okryć... Myślała, że zamarznie na śmierć, ale się tak nie stało.
Zapomiała o przepowiedni, którą znalazła przed śmiercią matki.

"Co kolwiek się stanie nie jest przeznaczone Ci umrzeć, albowiem w Twojej przyszłości widać, że poświęcisz się za człowieka..."

Ponieważ była szamanem mogła rozgrzać się. Użyła tej umiejętności.
Od razu zrobiło jej się cieplej.
Chciała już wracać do domu. Wychodząc z lasu nad jej głową poszybował Feniks. Ognisty Feniks rozjaśniał niebo przez kilka minut. Elfka wiedziała którędy iść do swojego domu. Kierunek wskazała jej gwiazda polarna...
***
Narazie koniec części. Moja następna część będzie dłuższa

Pewnego dnia w nowym domu przebudzila sie Odessa...Nie byl to jednak piekny swit. Wiatr ponuro dmuchal za oknem i poruszal galeziami wierzby. Wszystko bylo tu inne, obce...Nie takie same jak kiedys...Aaa...tak kiedys to byly piekne czasy. Odessa mieszkala wtedy nad jeziorem w malej chatce ogrodnika. Na okolo bylo duzo zieleni, kwiatow i najrozniejszych ladnie pachnacych roslin. Wszystko bylo na swoim miejscu...A teraz? Nie, ona nie pasowala do tego swiata. Zelazne zasady, dobre maniery nie pasowaly do jej usposobienia. Zwlokla sie powoli z lozka i pomyslala...tak, chciala by byc spowrotem w dawnym domu....Weszla pod zimny prysznic i szorstka gabka wyszorwala swoje gladkie cialo. Potem wytarla sie recznikiem. Wlozyla na siebie czyste, wczoraj przygotowane szaty i ruszyla w strone gabinetu pracodawcy. Pan profesor pojechal odwiedzic znajomych...Tak, wisiala tam taka kartka...Po chwili namyslu Odessa wybiegala z wielkiego palacu. Biegla przed siebie, nie patrzac gdzie i dokad zmierza. To nie bylo wazne. Tu jest wszystko obce...Nawet spiew ptakow w niczym nie przypomina tamtego pieknego swiergotania...Znalazla sie nad wzgorzami. Tak tutaj odpocznie. Swist wiatru i szmer wody pozwolily jej wrocic do wspomnien...Te chwile nigdy nie wroca! Nigdy! Ale w niej to bedzie zylo, rozwijalo sie jak ziarno rzucone na zyzna ziemie.
- I trzeba wracac...- rzeklszy to Odessa wrocila chwiejnym krokiem do palacu. Polozywszy sie na miekkiej, seledynowej kanapie ponownie zasnela tym razem spokojna, ze jej wspomnienia zostana zachowane....
***
Mysle ze nie bede narazie pisac wiecej ;] Poczytajcie sobie to troche i prosze o sprawozdania na chacie :DD

Przechadzał się jak co dzień po mieście dopalając kolejnego papierosa.
- Panie – Zaczepił go żebrak siedzący na murku przy sklepie spożywczym – Daj złocisza – Złapał Siriama za nogawkę.
- Odczep się Pan – Wyrwał się od niego i wrzucił mu do pudełeczka w którym było zaledwie kilka miedzianych monet peta, po wypalonym już papierosie.
Nigdy nie zaznał głodu, nie rozumiał takiego zachowania, gdyż pochodził z bogatej rodziny. Matka zajmowała się domem a ojciec wciąż gdzieś wyjeżdżał, ale przywoził im dużo pieniędzy i pamiątek. Wyciągnął z kieszeni kolejnego papierosa i dalej szedł przez miasto środkiem ulicy.

Siriam był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną o długich, czarnych włosach i zimnym spojrzeniu amarantowych oczu. Chodził zazwyczaj w czarny, długi płaszcz ze złotymi obszyciami i złotymi guzikami. Wyróżniał się spośród biedoty miasta.

To nie tak, ze czego nie widac tego nie ma...

***

Ta noc była okropna. Najgorsza ze wszystkich. Liliana kolejny raz sie obudzila i rozejrzała sie po izbie.
Świeczki były zgaszone, nie wiadomo dlaczego.
Czuła, ze to nie tylko sny, ze to cos więcej, ze to ma związek z jej zyciem.
Tym razem ujrzała mężczyznę. Był to ten, którego szukała, jednak nie miał w sobie nic z bohatera.
Nie miał w sobie nic pozytywnego, tylko jakas zła, nadludzka energia krązyła w okół Jego dłoni, któych Lili dotkneła w snie.
Wiedźma doszła do wniosku, ze nie moze tu zostac, miała przeczucie, bardzo złe przeczucie.
Ubrała tylko ciemno zielony płaszcz, wzięła różdżke, troche ziół i jedzenia. Do kieszeni schowała stare zdjęcie i wyszła z domu.
Szła po ciemku gdyz nawet księżyc schował się za chmurami. Czuła się obserwowana.
Co chwilę oglądała sie za siebie by sprawdzic czy nikt za nia nie idzie, jednak była całkiem sama.
Nadal czuła na sobie czyjś tajemniczy wzrok, słyszała kroki, czuła oddech na szyji.
- Lili! - po chwili ktoś krzyknął jej imie.
Jednak kiedy się odwróciła nikogo nie było. Tylko przeraźliwa ciemność do okoła.
Szybko zdała sobie sprawe, ze słyszy ten głos w swojej głowie, był to męski głos jednak nie przypominał tego ze snu.
Była jak sparalizowana, przez strach nie mogła sie ruszyc.
Po chwili jednak zebrała sie w sobie i zaczęła biec przed siebie.
Wreszcie wykonczona usiadła przy najblizszym drzewie koło drogi i czekała na swit...

Nim się obejrzał nastała noc. Wszedł w boczną uliczkę by dotrzeć szybciej do domu. Włożył dłonie w kieszenie płaszcza i przyspieszył kroku. Wyjął jednego, ostatniego już papierosa – Cholera... - Mruknął pod nosem i zatrzymał się na chwilę rozglądając się dookoła. Było ciemno i cicho. Ciarki zaczęły przechodzić po jego plecach. Szedł między kamienicami bardzo długo myśląc, że zna drogę – zgubił się. Zaczął mówić coś pod nosem samemu do siebie nie widząc już nawet gdzie idzie. Wpadł rozpędzony na drzewo przy którym siedziała z drugiej strony elfka – Niech to... - Kopnął w drzewo i usiadł przy nim nie zauważając nawet kobiety.

Siedziała pod drzewem rozmyslajac.
Była bardzo zmęczona a oczy same się jej zamykały.
Nie chciała spać, bała się co przyniesie kolejny sen.
Po chwili usłyszała jak ktos powiedział
- Cholera - to był męski głos, który wydawał sie jej byc znajomy.
Szybko podniosła się z miejsca i chwyciła za różdżke.
Czula sie zagrozona, postanowiła sprawdzic kim był tamten człowiek, wychyliła się niepewnie zza drzewa
zerkając na drugą strone, jednak przez ciemność nie dostrzegła zbyt wiele.
Postanowiła sie wycofac i wróciła na miejsce, w którym poprzednio siedziała.
Pech chciał, ze tej ery sniegu było jak na lekarstwo i pod jej stopami zaszelesciły liście.
- Ups... - mruknęła do siebie i usiadła nasuwajac kaptur na głowe. - Moze mnie nie zauwazy... - pomyślała
i czekała na ruch nieznajomego sciskajac różdżke w dłoni...

Noc - szepnęła i zarzuciła czarny płaszcz a na głowę kaptur. Było to jej pora, nie lubiła bowiem pokazywać się ludziom w dzień, bała sie sama siebie, jej matka i ojciec już dawno nie żyli więc była zdana sama na siebie. W dzień przebywała zamknięta w domu nocami zaś spacerowała po ulicach miast włócząc się tam i z powrotem. Tym razem zawędrowała do parku, gdy tak szła koło drzew a szum ich ja uspokajał usłyszała jakby w oddali czyjś głos, natychmiast ukryła się za drzewem ta żeby nikt jej nie zobaczył bowiem bała się jak by na jej dziwny wygląd zareagowali normalni ludzie. Spaceruje tymi uliczkami przez całe życie i właśnie dziś musiał kogoś spotkać – pomyślała i nadal była ukryta za drzewem. Powoli wychyli się i uciekła do domu, bała się że mogło ją ponieś, nie chciała krzywdzić innych ludzi.



Jak obiecałam LiliŚ tak napisałam ;p

Elf otarł pot z czoła. To była niepierwsza już noc, którą miast spać, spędzał w kuźni. Z młotek i kowadłem. Z tego co pamiętał byli to jego jedyni przyjaciele. Acz sam tego pewien nie był. Niewiele pamiętał. Jego wspomnienia zaczynały się tu. W tej kuźni. W której pracował już ponad dwadzieścia lat. Nie pamiętał co było wcześniej. Jednak już wtedy od „urodzenia” potrafił kuć. I szło mu to znakomicie. Nie przeszkadzało mu nawet to ze jedyne jego osiągi to kosy… Sierpy… I podobne…


Koniec na razie

Dziewczyna z marzeniami, które nigdy się nie spełniają...

***

Zdjęła płaszcz a jej ciemne włosy uwolniły się od nacisku kaptura. Usiadła na podłodze i zaczęła się zastanawiać w duchu powtarzając sobie następujące pytania, na które nie znała odpowiedzi: Dlaczego ranię innych? Dlaczego inni ranią mnie? Otarła kolejną łzę. Jutro postanowiła pokazać się ludzią, nie chciała siedzieć w tych czterech ścianach w których dostawała powoli obłędu. Sama nie wiedziała już co czuje, czasem mówiła sama do siebie zapominając o świecie. Żyła z marzeń. Niekiedy zdawało się jej że słyszy głos swoich zmarłych rodziców próbujący jej coś powiedzieć lecz nigdy nie usłyszała do kąca. Powoli wstaneła z zimnej podłogi czując jak pragnienie w niej narasta i udała się do kuchni, żeby je ugasić. Gdy już się uspokoiła postanowiła się położyć uznając że sen jej dobrze zrobi...

Deliaktnie podniósł bezwładne ciało nieznanej mu dziewczyny. Zdziwiony patrzył na lekko chowajace sie w dziąsłach kły. Pomimo olbrzymiego zaskoczenia sytuacją. Nie pamietał żeby kiedyś spotkał sie. A wręcz otarł o jakąś wampirzycę. Postanowił zadziałać. Korzystajac z osłon ciemności przeniósł wampirzycę do swojego domu. Uśmiechnięty do siebie zszedł do piwnic w których bylo wiele różnych pokoi. Deliaktnie ułożył Ją na dębowej ławie w saunie. Zamknął drzwi wychdząc z pomieszczenia. Po niedługim czasie wrócił. Obciażony kocami. A także kilkoma sztyletami. Ułożył wampirzycę na rozłożonym kocu. Poczym delaiktnie przymocował Ją do podłogi by poruszyć się nie mogła. Lekko naciąwszy własny nadgarstek skierował równy strumien kropel do Jej ust.

Na szczęście mężczyzna nie zauwazył Liliany.
Dziewczyna podniosła sie szybko i zaczęła iść w sobie tylko znanym kierunku, tym razem szła po cichu,
starając się by liście pod nią nie zaszelesciły ani przez moment.

Wiedźma była świetlistym elfem, czyli elfem Wysokiego Rodu. Dlatego nienawidziła mroku i czających się na jej słodką krew wampirów.
Zdarzało się, ze czuła wyraźnie ich obiecność jednak narazie zadnemu nie udało sie zatopic kłów w jej młodej, aksamitnej szyji.
Błąkała się tak pół nocy po okolicy.
Nie miała co ze sobą zrobic a nie chciała wracac do domu, który nigdy nie był jej domem.
- Mój dom nie tam gdzie śpię, a gdzie moje serce - powtarzała nieraz patrzac na odebrany przez armie wroga zamek Lorencki.
Gdyby teraz odebrała co do niej należało, korone... byłaby królową.
Przecież reszta jej rodu wyginęła... Liliana coraz bardziej desperacko szukala mężczyzny, który miał jej pomóc.

Spacerując zauwazyła jakis budynek, postanowiła tam wejść.
Niezauwazona dotad weszła w głab pomieszczenia
które jak sie potem okazało było kuźnią.

...Stała w tym samym pokoju co kiedyś, kiedy była jeszcze dzieckiem jakby za mgłą uwidziała swoją matkę z której wydobył się następujący głoś – Nigith... Nigith – powtarzała to imię dość często – Musisz znaleźć swoich prawdziwych rodziców... musisz.
Obudziła się z krzykiem, widać nie było dane jej zasnąć, wybiegła z domu nie chciała tam wracać, nie wiedziała co myśleć lecz bardzo chciała odnaleźć swoich rodziców i zapytać „Dlaczego?”. Z każdym krokiem jakim pokonywała już drugi raz tej nocy czuła się coraz bardziej zmęczona, jeszcze nigdy nie była tak blada. Chodź słonce zaczęło już powoli wschodzić to wampirzyca nie przejęła się tym. Do ciągła się do ławeczki, na której usiadła.

Siedząc wciąż pod drzewem usłyszał, że ktoś jest w pobliżu.
Postać najwyraźniej oddalała się w przeciwnym kierunku. Coś go podkusiło by wstać i pójść za istotą. Podniósł się z ziemi i szedł równym, pewnym krokiem w stronę budynku – Co ja robie... - Mówił do siebie pod nosem zdenerwowany faktem, iż nie wie nawet dokąd idzie. Zupełnie nie znał tej okolicy, bo poco oddalać się w stronę jakiejś wiochy. Wszedł za istotą do budynku – najwyraźniej kuźni – pełno zbroi i sztabek, a w powietrzu czuł lekki odór. Stanął u progu drzwi pomieszczenia, do którego weszła wcześniej elfka. Wytężył wzrok i zobaczył jeszcze jedną postać - wampirzycę. Zupełnie go sparaliżowało. Nerwowo zaczął szukać po kieszeniach papierosa.

Czuła się dziwnie. Wydawało sie jej, ze ktos jeszcze jest w kuźni.
Nie wiele myslac wstała i oparła sie o jedna ze scian przywierajac do niej ciałem.
Rozgądała sie... nagle w półmroku zauwazyła jakiś malutki błysk.
Przeraziła sie nieco i scisnęla dłon na różdżce.
- Spokojnie Lil... spokojnie... - szepnęła do siebie próbujac sobie wmówic, ze to tylko jej wyobraźnia.
Niestety bez skutecznie. Wyczuwała znowu jakąś moc, złą energię...
- Raz kozie smierc - westchnęła i podeszła troche blizej do tajemniczego blasku, który wygladał na zazącego się papierosa.
Gdy ujrzała zarys postaci rzucila sie na istote przystawiajac rożdżke do gardła (jak się potem okazało) mężczyzny.
Patrzyła uwaznie na Niego a w jej niebieskich oczach pojawił sie czerwony blask, który ukazywał sie zawsze
gdy z wiedźma się cos działo, niewazne czy była zła czy przerazona.
Stała tak wpatrujac sie w oczy mężczyzny...

Dopalił szybko papierosa i wyrzucił go przez uchylone okno. Nigdy jeszcze nie był tak blisko wampira. Nie wiedział co ma robić. Nie miał przy sobie żadnej broni – wyszedł tylko pochodzić po mieście – Przecież w kuźni jestem – Mruknął pod nosem i uderzył się dłonią w czoło. Rozejrzał się i wziął pierwszy lepszy sztylet w rękę po czym podszedł do wampirzycy i przyłożył Jej go do gardła, myśląc, że elfce grozi niebezpieczeństwo – Zostaw Ją... - Sam nie wiedział co robi.

Nie wiedziała co sie dzieje, wszystko było takie niespodziewane.
Wampirzycy juz nie było.
- Kedes ter? - to pytanie utkwiło w jej pamieci.
Nie potrafiła na nie odpowiedziec bo czuła, ze była zarówno dobra jak i zła, a to by znaczyło, ze była zarówno Zmrokiem jak i brzaskiem.
Nieco oszołomiona całym zajsciem przywolała swoją różdżkę i zaczęła przyglądać się mężczyznie.
- Nie musiał Pan mnie bronic... - powiedziała przygladajac Mu sie a jej oczy znowu były niebieskie.
Ruszyła w strone wyjścia z kuźni gdy nagle rana na ramieniu coraz bardziej dawała o sobie znac sprawiajac wiedźmie ogromny ból,
chociaz wyglądało to na zwyczajne skaleczenie.

- Nie musiałem? - Zaśmiał się nadal będąc w szoku – Sam nie wiedziałem co robie – Spojrzał na poplamioną krwią szatę elfki. Wstał z podłogi i podszedł do kobiety – Nic Pani nie jest? Może opatrzyć ranę? Powinna być tu apteczka – Zaczął się rozglądać po pomieszczeniu.

- Wszystko dobrze - powiedziała i przygryzła warge z bólu.
Wpatrywała się ciagle w mężczyzne, bardzo uwaznie, miała glupie wrażenie, ze skądś Go znała.
Wiedziała, ze to był ten sam którego widziała w nocy przy tamtym starym drzewie.
Po chwili jakby ją oświeciło.
- Cholera! Przeciez widziałam Go we snie... - krzykneła do siebie w myslach i odruchowo cofnęła sie nieco,
jakby był jej najgorszym koszmarem, jakby zamiast przed Bogami trwozyła przed Nim.
Miała mętlik w głowie, biła sie z myslami...
- to niemozliwe... - wyrwało sie Jej na głos i zauwazyła, ze mezczyzna spojrzał na Nia.
Az jej krew w zyłach zmroziło i zaczęła sie rozgladac udając, ze nic nie powiedziała.
- On jest moim przeznaczeniem. - szepnęła do siebie na tyle cicho, ze mezczyzna tego usłyszec nie mógł.

Gdy odpoczęła, a jej nogi odzyskały siłę zaczęła iść dalej. Na dworze było coraz jaśniej, ale Nigith szła nieustanie i najciszej jak się dało. Można byłoby pomyśleć że jej tu nie ma, że nie istnieje, że zapada sie podziemie. Po chwili swej wędrówki oparł się o ścianę usłyszała jakieś głosy przez otwarte drzwi , nie mogła przestać słuchać już tam została, zasnęła... tym razem już spokojnym snem.